Θυμάσαι τα μισόλογα που άκουγες άθελά σου πίσω από μισόκλειστες πόρτες; Θυμάσαι όταν σου έλεγαν ότι είναι ώρα για ύπνο αλλά εσύ προτιμούσες να κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι και να αφουγκράζεσαι τη νύχτα;
Θυμάσαι τον πρώτο σου εφιάλτη;
Θυμάσαι όταν είπες το πρώτο σου ψέμα και μετά κρύφτηκες για να μη σε δουν να κοκκινίζεις; Θυμάσαι όταν ανακάλυψες το πρώτο τους ψέμα και μετά κρύφτηκες για να μην δουν ότι κλαις;
Θυμάσαι την πρώτη φορά που κουκουλώθηκες κάτω από το πάπλωμα και ευχήθηκες να κοιμόσουν για πάντα;
Θυμάσαι την πρώτη φορά που ένιωσες ότι μεγάλωσες;
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι....
*Πίνακας: Personnage et Oiseau de Juan Mirό
11 comments:
Θυμάμαι πόσες φορές θέλησα να κρυφτώ κάτω από το κρεβάτι, να κουλουριαστώ και να μην βλέπω κανένα...
Και να που τα ταξίδια μείναν μόνο όνειρα/
και να που οι φωνές και τα τραγούδια σώπασαν/
και να που η ζωή τώρα κυλάει πιο γρήγορα/
και να που τα παιδιά και τα παιχνίδια χάθηκαν..
Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω,
χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος,
δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω,
φταίει η ζωή που είναι μικρή..
(Λαθρεπιβάτες)
Υ.Γ. Μπορεί να ξεχνάς, μα δεν μπορεί να μη ζεις--κι όσο ζεις, θυμάσαι, θέλοντας και μη. Η μνήμη δεν ελέγχεται.
Πολύ τρυφερό άρθρο.Ειναι καλό να μην ξεχνάμε την παιδικότητα μας και τις μνήμες μας που μας καθορίζουν και ας μην το συνειδητοποιούμε!Το τραγούι που αναφερει η pixina το λάτρευα μικρή.Pixie-pixina μαλλον γι άυτο.
ο κακό είναι ότι θυμόμαστε και τα παιδικά τραύματα, όσο κι αν θέλουμε να τα καταχωνιάσουμε...Εκείνα βρίσκουν τρόπο και επανέρχονται στο φως.
@ καλός λύκος: Κάτω, πίσω οπουδήποτε. Αρκεί να σταματούσε ο χρόνος και να έμενα πάντα εκεί...
@ pixina: Δεν ελέγχεται η @#*&^!!! Ευχαριστώ για τους στίχους, συμπληρώνεις το ποστ που έπασχε από την έλλειψη στιχουργικής συμπαράστασης...
@ Pixie: Μας καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό...Σε ευχαριστώ!! :)
ένα απο τα καλύτερα σου post...που για να λέμε την αλήθεια δεν είναι και λίγα...
ένα μόνο πράγμα θέλω να σημειώσω. Ακόμη πιτσιρίκια είμαστε. Μικρά φοβισμένα παιδάκια. Κι ας προσποιούμαστε πως ξέρουμε τι κάνουμε, κι ας υποκρινόμαστε πως ξέρουμε τι θέλουμε...
Καλημέρα
Σε ευχαριστώ βροχοποιάκι :) (εσύ κάνεις καλύτερα ;))
εγώ θα έλεγα ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, διχασμένοι ανάμεσα σε διττές καταστάσεις που πολλές φορές μπερδεύουν. Ωστόσο υπάρχουν άτομα που δεν ένιωσαν ποτέ πιτσιρίκια (εγώ σίγουρα δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία :)). Τώρα για το αν ξέρουμε τι θέλουμε, αυτό είναι μια μεγάααααλη κουβέντα!!
Καλή σου μέρα!!
Πρωτα...και μερικα υπαρχουν ακομα.Miro,απο τους αγαπημενους μου.
Ante re agapi, pali mou eftiakses th mera- th nyxta....
Kai panw pou palevw- anamesa sto oti thelw na megalwsw pia kai na ginw kyria kai sto poso exw megalwsei pia kai den eimai paidi...
Thymamai tin teleytaia fora pou xwthika katw apo ta skepasmata- prin merikes meres...
I wish I had more sense ot humor
Keeping the sadness at bay
Throwing the lightness on these things
Laughing it all away
@ horexakias:
"Πρωτα...και μερικα υπαρχουν ακομα"
Θες που είναι πρωί και έξω βρέχει, δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς!! Μπορείς να μου εξηγήσεις; (μάλλον το 'πρώτα' με μπέρδεψε) :)
Είχες πάει στην έκθεση Μιρό στην Άνδρο το 2002?
@ amaryllis: E, είπαμε έχεις βρει το κόλπο με την ηλικία ;)...Κάθε χρόνο νεότερη!!
Αυτό με τα σκεπάσματα νομίζω το κάνουμε όλοι πολύ συχνά τελικά...Ελπίζω να είσαι καλά!! Σε φιλώ πολύ!! :)
Δεν θυμάμαι να μεγάλωσα... Ίσως έτσι να είναι καλύτερα. Έτσι μπορώ να συνεχίζω να κρύβομαι πίσω από το παιδί που (συνειδητά;) ποτέ δεν άφησα να φύγει.
Ίσως επειδή προσπαθώ να ξορκίσω την μοναξιά της παιδικότητάς μου, να ξαναγράψω ένα παρελθόν που σε μεγάλο βαθμό επέλεξα να μην θυμάμαι...
Ίσως πάλι επειδή απλώς μεγάλωσα και δεν το θυμάμαι (ή δεν θέλω να το δεχτώ;).
Και εκεί ακριβώς που καταφέρνω να βάλω στην άκρη αυτά που επέλεξα να βάλω στην άκρη,
οι εικόνες/σουβλιές/αστραπές ξανάρχονται. Και θα ξαναρθούν ξανά και ξανά, όχι για να με ενοχλήσουν, θέλουν να συμφιλιωθώ μαζί τους. Μέχρι να το καταφέρω θα τις φοβάμαι, μετά βλέπουμε...
"Και θα ξαναρθούν ξανά και ξανά, όχι για να με ενοχλήσουν, θέλουν να συμφιλιωθώ μαζί τους. Μέχρι να το καταφέρω θα τις φοβάμαι, μετά βλέπουμε..."
Κι εγώ τις φοβάμαι ακόμη, δεν ξέρω αν η συμφιλίωση θα έρθει όταν και αν μεγαλώσω....
Post a Comment