Οργή

Τυχαία το έμαθα, πίνοντας κρασί και μιλώντας για τούτο και για κείνο έτσι απλά την Παρασκευή το βράδυ. Και πάγωσα. Κι ύστερα πικράθηκα. Και μετά θύμωσα. Το περιστατικό στην Αμάρυνθο Ευβοίας δεν είναι μοναδικό στο είδος του αλλά αυτό δεν του αφαιρεί τη φρίκη και την αδιαντροπιά στο απειροελάχιστο.

Έχουμε συνηθίσει να αναμασάμε το σενάριο για το πόσο η ζωή στις πόλεις είναι απάνθρωπη και αλλοτριωτική. Φαίνεται όμως να ξεχνάμε όμως τις μικρές (rural) Αμερικές που κρύβονται στις πιο κλειστές κοινωνίες, οι οποίες αποδεικνύονται εξίσου βάναυσες και αποτροπιαστικές καθώς επίσης και τη σκληρότητα των παιδιών που απορρίπτουν το διαφορετικό και πιθηκίζουν αυτά που τους πλασάρουν θεαματικά τα ΜΜΕ. Όπως πριν από 16 περίπου χρόνια γινόμουνα έξαλλη και με εφήβους ενός χωριού σε ένα ελληνικό νησί που δεν ήθελαν να δεχτούν ότι ο αδερφός μου είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, το ίδιο οργίζομαι όταν είμαι μάρτυρας οποιασδήποτε ρατσιστικής συμπεριφοράς.

Όσον αφορά στις λεπτομέρειες του γεγονότος, το πώς το χειρίστηκαν οι 'αρμόδιοι' (τελικά σε αυτή τη χώρα όλοι 'αρμόδιοι' είναι), επιβεβαιώνονται τόσα πολλά στερεότυπα, προκαταλήψεις, στενομυαλιές σχετικά με τον άκρατο εθνικισμό της Ελλάδας που δεν έχει δα βομβαρδιστεί από Αλβανούς, Βούλγαρους και Πακιστανούς αλλά εξακολουθεί να επιδεικνύει μια ψευτοανωτερότητα που μετά χαράς αποδίδουμε στους Γάλλους αλλά δεν συνειδητοποιούμε οι ίδιοι.

Το γεγονός στην Αμάρυνθο τα έχει όλα. Εκτός από εθνικό ρατσισμό, επιδεικνύει και μια άκρατη βαιότητα απέναντι στο γυναικείο σώμα το οποίο έχει ενοχοποιηθεί ανά τους αιώνες για φιληδονία και προκλητικότητα. Συγκεκριμένα, ένα παρόμοιο περιστατικό στο Ισραήλ, έγινε η αιτία να γραφτεί ένα θεατρικό που να αναπαριστά το βιασμό μιας μαθήτριας από μια ομάδα παιδιών της ηλικίας της με τέτοιο τρόπο ώστε να απενοχοποιούνται οι θύτες και να αποδίδεται ευθύνη και στην άτυχη κοπέλα. (Και μετά μου λένε γιατί ασχολούμαι με το φεμινισμό....)

Δεν θέλω να πω κι άλλα. Βρήκα απλά την ευκαιρία για ένα ξέσπασμα οργής η οποία έχει θρονιαστεί μέσα μου και δεν με αφήνει σε ησυχία. Κυρίως γιατί ξέρω ότι κι εγώ φέρω ένα μικρό μερίδιο της ευθύνης.

(Apologies to all my English-Speaking friends. This has to do with a frightful event that occured last week in Greece and I had to express my anger and frustration in my own language about bigotry, rascism and conservatism Greek society exhibits).